×

Postanowiłem tutaj podrzucić swoje opko - jeżeli zostanie olane to nic więcej tutaj raczej nie wrzuce bo po co?
Zainteresowani dostaną link gdzie indziej ;)
Postanowiłęm dać wsio


A co jeśli czas zatacza kręgi?
Świat stoi w miejscu, a ty robisz to co robiłeś w tym samym momencie kilkaset lat temu?
Popełniał te same błędy i osiągał wciąż to samo…
Kujesz swój własny los? Nie rozśmieszaj mnie, robisz tylko to co pozwolili ci zrobić, a ty nie zdajesz sobie z tego sprawy. Twoja wolna wola jest kłamstwem, tak jak wolność. A co najgorsze – nie ma nikogo kto nami rządzi.
Nie mamy winnego którego moglibyśmy osądzić i stracić.
Sytuacja patologiczna?
Tak już tu jest.
Witaj w świecie który rządzi za nas i który od początku swego istnienia staram się zniszczyć.
Witaj w „Idealnym świecie” – witaj w Cyklu…


Karczma była zatłoczona jak zwykle. Wypełniona po brzegi i jak przystało na centrum rozrywki okolicznych wsi zbierała zarówno chłopów jak i podróżnych przemierzających trakty w sobie tylko znanych celach.
- Wchodzimy do środka? – mruknęła postać przed budynkiem
- Musimy. Potrzebujemy odpoczynku, konie też, a jutro musimy być wypoczęci. Sam dobrze o tym wiesz – odrzekł mu drugi
- Ta, ale stąd cuchnie przepoconym chłopstwem na kilometr!
- Jak w każdej karczmie! Weź przestań zachowywać się jak rozpuszczony Książe, Ishida – jak chcesz to śpij za wioską, my wolimy tutaj – odezwał się trzeci
- Dobra, już dobra, ale to wy wszystko załatwiacie – Ishida spasował – tylko jeszcze przynieście mi kufel piwa.
- Pff… Chyba zgłupiałeś. Zaraz dopowiesz jeszcze żebym ci je postawił. Dap – załatwisz co trzeba?
- Żaden problem. Jeszcze załatwię nam jak zwykle zniżkę – czwarty z wędrowców uśmiechnął się tajemniczo.
- No to do środka włazić szybko, bo nie coraz zimniejsze ostatnio, a ja już jestem przemarznięty konną jazdą..
Wejście do karczmy kolejnej osoby zazwyczaj wiązało się ze zwróceniem na siebie uwagi – i w tym samym momencie na wyrobieniu sobie pozycji. Im większa broń i muskuły tym wyżej byłeś w drabinie karczemnej. Jeżeli miałeś na sobie płaszcza i nie można było zobaczyć twojego uzbrojenia – stałeś na szczycie i mogłeś być pewien, że nikt trzeźwy na ciebie nie wpadnie. Tak było i tym razem. Czterech mężczyzn ubranych w długie, dość obszerne płaszcze podróżne wkroczyło do stali. W tym momencie wszyscy jak na komendę odwróciło wzrok – to był najpewniejszy sposób by nie mieć problemów.
- Jak za dawnych lat – mruknął jeden z nich – na oko trzydziestoletni białowłosy mężczyzna. Jego płaszcz w odróżnieniu od ciemnej tonacji reszty był jasnoszary, w dodatku poprzecinany srebrnymi nićmi układającymi się w nieznany wzór lub obraz.
- Bierzemy czwórkę? – spytał się jeden z nich
- Ta – odrzekł drugi wciąż tajemniczo się uśmiechając. Dajcie mi tylko chwile – rzekł po czym ruszył w kierunku karczmarza.
- Jak Dap idzie coś załatwić, to wprawdzie powinniśmy się cieszyć, że będzie taniej, ale… Żal mi ludzi – choćby ten karczmarz, wygląda tak przyjaźnie… - mruknął białowłosy.
Reszta przytaknęła…


- Dap co żeś mu powiedział?
- To co zwykle, oraz mały dodatek o mojej pozycji, nakazie wspierania wojska przez ludność i wizyta tutaj mojej kompanii. Oczywiście wszystko za pieniądze ludu który musi wspierać armię. A czemu pytasz Ignatiuk?
- Aha... Bo wyglądał jakbyś mu groził co najmniej spaleniem karczmy, a jemu powolną śmiercią – odrzekł młody postawny blondyn.
- Nom trochę. Przywiązany był zapewne do karczmy – oto dlaczego. A i bym zapomniał! Za chwilę nam przyniosą piwo – oczywiście na koszt państwa. Na uboczu wam powiem tyle że to po to bylebym, nie sprowadzał do niego żadnej kompani… - rzekł po czym uśmiechnął się promiennie.
- Eh… Jutro będzie ciężki dzień… - Białowłosy momentalnie stracił humor.
- Chodzi ci o bitwę czy o generała? – odpowiedział mu Ignatius uśmiechając się od ucha do ucha – A weź daj sobie spokój Eer. Co z tego że mieliśmy się stawić przy przeglądzie armii 2 dni temu? Nie wybiczują nas z dwóch powodów: Pierwszy to, dlatego, że jesteśmy dobrymi dowódcami. Drugi, ponieważ przed samą bitwą to byłaby głupota. Więc licz na ostry opieprz, ale nic poza tym. No i… - przerwał słysząc pukanie do drzwi.
- Oho! Piwo przyszło – Dap stwierdził radośnie, po czym wstał i ruszył, by otworzyć drzwi.
- Dap… przesadziłeś – mruknął Ishida widząc ilość małych beczułek wnoszonych do ich pokoju
- Nie marudź. Za parę godzin będziesz mi dziękował! – odpowiedział Dap z przekorą
- Ale my mieliśmy się wyspać… - stęknął Eerion…


Świt był słoneczny, choć mroźny. Trawę pokrył delikatny szron. Pięć postaci opuściło karczmę i milcząc udało się do znajdującej się niedaleko stajni. Wędrowcy powoli zaczęli siodłać konie, a gdy skończyli dosiedli ich.
- Polecam się na przyszłość- mruknął niechętnie karczmarz
- Na pewno skorzystamy – odrzekł ciemnowłosy Dap szeroko się uśmiechając.
A potem ruszyli na północ…


***

Pędzili traktem ihvarskim.
Monotonny krajobraz pełen olbrzymich pól rolnych zdawał się w ogóle nie przesuwać i tylko coraz większe kłęby pary buchające z nozdrzy koni, oraz pęd powietrza zapewniały że nie stoi się w miejscu.
- Mam złe przeczucia – Ishida przekrzykiwał wiatr – A co jak się już zaczęło?
- Wątpię! Mimo to, że nasi przeciwnicy są kim są nie zaatakowaliby w nocy – to im się nie opłaca, bo nawet nie ma jak na takim terenie sensownie uderzyć z ukrycia – nasze umocnienia by nam dały zwycięstwo! – odparł Dap
- Tak? A wiesz kto dowodzi Katarczykami?! – Honorowy Razen!
- Kurwa… Jest źle… Musimy się pospieszyć panowie! Porzucamy konie? Będzie szybciej! – Dap wyraźnie się zdenerwował
- Nie możemy przesadzać! Musimy być przygotowani na to wszystko i w doskonałej formie! Nie wiemy czy oni nie będą w przeciwnej armii! – Wtrącił Eerion
- Oni… Sarnitari… - Ishida wyraźnie się zamyślił
- Dobra już! Pojedziemy konno, ale musimy tam dotrzeć jak najszybciej – choćbyśmy mieli je zajechać! – Ignatiuk przejął inicjatywę
- No to dajemy panowie! Nie możemy przegrać tej bitwy!! – Zakończył Dap
Gdzieniegdzie można było już dojrzeć pojedyncze drzewa. Powoli zaczęła podnosić się mgła.
- Gdzie oni są do cholery?!
- Nie wiem panie generale. W obozie ich nie ma, wartownicy także nikogo nie wypuszczali w nocy, zatem musieli jeszcze nie przybyć.
- Jak to Kurwa nie przybyć?! Wytłumacz mi to bo ja tego nie rozumiem!! Wróg szykuje się do natarcia, a dowódcy raczyli NIE PRZYBYĆ!?
- To zaprawdę godne potępienia panie generale
- GODNE POTĘPIENIA?! JA TYCH GNOJKÓW POWYWIESZAM JAK ICH DORWĘ W SWOJE RĘCE! A teraz ruszaj na pozycje i przygotuj wszystkich do obrony i stwórz zaplecze do kontrnatarcia. Ale już!
- Tak jest pa… - adiutant nie zdążył dokończyć
- ALE JUŻ!

Mgła się podnosiła. Rozległ się odgłos rogu. Kawaleria wroga ruszyła…


- Zdążyliśmy! Znaczy się… Bitwa się dopiero rozkręca – mruknął Dap
- Żołnierzu – składaj raport z sytuacji! – Eerion krzyknął do biegnącego na zbiórkę żołnierza
- Generał chce was za jaja powywieszać panie dowódco! – Odkrzyknął nie przerywając biegu
- No to pięknie… Tylko ostry opieprz, tak Ignatius?
- dobra, nie będziemy mu się pokazywać, to będzie dobrze. Panowie! Lecimy do swoich oddziałów i nie przesadzajcie ze swymi zdolnościami, chyba że spotkacie Sarnitari. No i… Nie dajcie się zabić – Rzekł Ishida
- Jasne. Nawzajem – A teraz ku zwycięstwu! – Krzyknął Dap
- Ku zwycięstwu… Mruknął do siebie Eerion dojeżdżając do swego oddziału. – Ku… przetrwaniu naszej grupy chłopaki…



Mgła zaczęła powoli gęstnieć. Ograniczała widoczność i zniekształcała dźwięki kreując wrażenie odległości od starcia, czy nawet rzeczywistości. Na polu bitwy zapanował chaos. Drugi oddział wielozadaniowy pod dowództwem Dapa Galothija powoli maszerował we mgle. Po utraceniu kontaktu z dowództwem oddział ruszył w bezpośredni bój szukając łupów i chwały…


- Co tu się dzieje do cholery – Dap był wyraźnie zdenerwowany
- Melduję posłusznie, że utraciliśmy kontakt z dowództwem! Także posłańcy nie wracają. Podejrzewam, że wróg pod osłoną mgły zdobył wzgórze z którego wydawało rozkazy nasze dowództwo! – Odrzekł jeden z podoficerów
- Kurwa… Pod osłoną mgły powiadasz… Więc oni tu są – mruknął sam do siebie
- słucham?
- nic, nic. Nieważne. – przerwał – ogłoś stan zwiadowczy, przejście na starcie bezpośrednie i wymarsz. Byleby jak najciszej. Od teraz ja jesteśmy uniezależnieni od rozkazów wydanych przez kogokolwiek spoza naszego oddziału.
- Tak jest – odrzekł żołnierz i odszedł
= A więc jesteście tutaj gnojki. Uważajcie na siebie chłopaki. Nie dajcie się zabić… = pomyślał.
A potem ruszyli


= Co tu się dzieje? Co tu się do cholery dzieje!? Mgła stała się tak gęsta, że nie mogę zobaczyć nikogo kto stoi dalej niż czterdzieści stóp ode mnie! Taka mgła nie może być naturalna! Nie w tak pogodnym dniu jak dzisiejszy! Ale kto… Przecież oni nie mają tyle mocy by stworzyć coś takiego na całe pole bitwy = Dap krzyczał w swoich myślach.
Oddział zaginął we mgle, przy nim zostało tylko dwóch podwładnych. Porzuciwszy konie błądzili we mgle. Co dziwniejsze, pomimo odgłosów bitwy dobiegających ze wszystkich stron, nikogo żywego nie byli w stanie spotkać – czy to przyjaciela czy wroga. Jednak w odgłosy bitwy coś powoli i delikatnie wplatało nutę strachu i paniki, a następnie odrobinę po odrobinie wzmacniało ją. Na skraju widoczności co chwila można było zauważyć mknące, wychudłe postacie zachowujące się niczym asasyni. W pewnym momencie Dap schowawszy miecz wyciągnął łuk
= Przecież w mojej armii nie ma zabójców! = pomyślał po czym rzekł
- przygotujcie się – mruknął do podwładnych.
Nałożył strzałę na cięciwę i naciągnął łuk. Podwładni poprawili uchwyty rękojeści mieczy. Dowódca przysunął broń do oka, zaklinając strzałę. Kątem oka złowił kolejny ruch i wypuścił strzałę. Nie rozległ się żaden krzyk choć trafił – czuł że trafił. Miniaturowy ruch wiatru wskazywał, że trafił. Dodatkowo specjalnie celował niżej, by wziąć wroga żywcem, w celu zdobycia informacji. Mimo to wróg nie wydał najbłahszego nawet dźwięku. Mało! On ledwo zwolnił w momencie uderzenia.
= kim oni są… Cholera jasna – pomyślał – przecież to nie mogą być ludzie. Żaden człowiek by nie potrafił czegoś takiego zrobić. =
- Panowie ruszamy zobaczyć co z naszym trafionym – dodał po chwili ciszy – zachowujemy się jakbyśmy mieli ogon
- tak jest – odrzekli, jednak bez salutowania. Na polu bitwy nie ma czasu na takie rzeczy.
Przeszli parę metrów mijając po drodze ciała żołnierzy obu armii. Spośród trupów wyłowił fragment brązowego płaszcza – symbolu jego oddziału. Podszedł do niego – i widząc, że leżał na brzuchu obrócił go. Żołnierz miał paskudna ranę na gardle – zupełnie jakby zadano ją bronią szarpaną od tyłu. Ktokolwiek go zabił, musiał być wybitny skoro był w stanie zajść i zabić jego człowieka od tyłu. Żeby zrobić coś takiego, samo szczęście nie wystarczy. Zamknął oczy martwego, odpiął mu płaszcz i nakrył go nim. W głębi duszy uronił łzę.
- Ruszamy – rzekł sucho.
Powoli zaczęły zbierać się w nim dwa uczucia – szacunek dla wroga, oraz chęć pomszczenia jego żołnierza. Nigdy nie był w stanie spamiętać ich imion, ale mimo wszystko byli jego podwładnymi. On rozkazywał im tak, aby jak najwięcej osób mogło wyjść z tego cało, czasami osobiście osłaniając tyły. Oni zaś walczyli tak, by mógł być z nich dumny. A dziś jeden z nich leżał martwy zabity podstępnie, od tyłu. Pod dłoni przebiegła mu malutka błyskawica.
Po krótkiej chwili dotarli do miejsca w którym asasyn został trafiony Ku zdziwieniu całej trójko – nie było wokół, żadnych śladów krwi która mogłaby potwierdzić zranienie. Zostało za to coś innego – ułamana niedaleko za grotem strzała leżąca na ziemi.
= Trafiłem, a nie zraniłem? – pomyślał – Na dodatek złamanie wygląda jakby złamała się na celu… Jak to możliwe? =
Niedaleko leżał grot z resztą strzały. Nadszczerbiony jakby uderzył w coś twardego. Odłożywszy na ziemię grot podniósł głowę i wtedy go zobaczył. Kroczył powoli, zupełnie jakby przechadzał się po ogrodzie. Płaszcz z kapturem nie pozwalał ujrzeć jego budowy czy rys twarzy. Dap odruchowo przyłożył strzałę i napiął łuk. Bez żadnego wyjaśnienia uznał, że to właśnie ta osoba, kimkolwiek nie jest, jest odpowiedzialna za śmierć jego człowieka. Celując w głowę zaklął pocisk nadając mu pełną celność i dużą siłę przebicia. Następnie zaczął manipulować wiatrem, rozrzedzając mgłę na trasie lotu. Wypuścił strzałę, w tym samym momencie rejestrując kątem oka jakiś ruch. Odruchowo odskoczył i posłał w tamtym kierunku strzałę. Wtedy dopiero rozejrzał się za podwładnymi. Jeden z nich zniknął, a drugi… Drugi leżał ze sztyletem wbitym w głowę ze strony z której zarejestrował ruch. W tym momencie Dap ostatecznie stracił nad sobą panowanie. Fala powietrza rozproszyła mgłę w promieniu paru metrów ukazując młodzieńcowi z kim końcu walczy. Strzała która wypuścił do postaci trafiła w czoło. Postać w płaszczu której wyjątkowo blada skóra rzucała się w oczy została zasłonięta przez… Szkielet. Żywy szkielet. Choć nie, to niewłaściwe określenie, albowiem kostuch był martwy tak bardzo jak to tylko możliwe. A jednak się ruszał i dzierżył zaostrzoną kość w czymś co kiedyś można było nazywać dłonią.
Serce Dapa przeszył strach w swej najczystszej postaci. Zaczął krzyczeć i biec. Nieważne gdzie, byle jak najdalej, byle nie widzieć. Krzyczał. W jednej przeciągniętej sylabie zawarł wszystko co przeżył dzisiejszego dnia – niepewność, lęk, ból po stracie podwładnych i strach. Strach który czuł w każdym fragmencie swego ciała. Nie wiedział w którym kierunku biegnie, liczyło się tylko to, że ucieka od tego wszystkiego. W rozrzedzającej się mgle ujrzał zarysy konnego zastępującego mu trasę. Zdał sobie sprawę, że w dłoniach nadal trzyma broń, którą pokryła krew. Przez cały czas kurczowo trzymał łuk nie zdając sobie z tego sprawy. Zacisnął na nim dłonie tak silnie, że rozerwał sobie skórę. Nie przerywając biegu wyciągnął strzałę i trzęsącą się ręką wypuścił ją w kierunku konnego. Wtedy rozpoznał jeźdźca – to był Eerion. Pocisk uderzył w powstałą znikąd bryłkę lodu i wbiwszy się w nią upadł na ziemię.
- To już swojego nie jesteś w stanie rozpoznać? – uśmiechnął się Eerion. Po jego mieczu spływała krew.
- Bierz swoich ludzie i uciekamy! Szybko! – Dap któremu dopiero teraz zmęczenie zaczęło dawać się we znaki dyszał ciężko
- Co ty bredzisz? – konny nie dowierzał słowom przyjaciel
- Bierz swoich ludzi i uciekamy! Rozumiesz!? Spieprzamy stąd! – Dap krzyczał na całe gardło
- Ale czemu?! – Eerion nadal trwał nieprzekonany
- Później ci opowiem! Bierz swoich ludzi póki nie jest za późno! -
- Już dobrze. Wskakuj na konia i jedziemy – w końcu ustąpił
- Wiesz, co z Ignatiusem i Ishidą? – Łucznik się odrobinę uspokoił
- Nasze oddziały się spotkały. Obecnie toczymy walki metodą oskrzydlającą. Do rutyny brakuje nam tylko ciebie
- No to mknij! Zbieramy ich i uciekamy. A poza tym… Czemu nie jesteś z resztą? – Dap odrobinę się uspokoił
- Poczuliśmy twój wybuch. Powiedziałem im że ciebie poszukam, bo zostałem jedynym konnym z dowódców. – Eerion zachowywał się, jakby rozmawiali o pogodzie
- A twój oddział?
- Dowodzi nim jeden z oficerów. – Uspokój się chłopie – u nas wszystko w porządku. A teraz jedziemy – powiedział po czym ruszyli.

Żałuję że to przeczytałem..Bo teraz mam ochotę na więcej! Pisz Errionku, pisz.. Choćby dla tego już małego, jednego fana w Gdańsku. Wspaniały pomysł, wspaniałe wykonanie. Oby tak dalej!

Sory że dopiero teraz to przeczytałem ale wcześniej mi sie nie chciało
No więc opowiadanko jest świetne tylko rzecz która mnie irytuje to "kurwa". całkowicie nie pasuje do opowiadania i psuje cały klimat. Chodź i tak opowiadanie wciągające Więc możesz wrzucać kolejną część :> Jeśli taka w ogóle istnieje

Leci kolejna część.
Pocieszę was, że jest jeszcze kolejna na kartkach papieru, tylko czeka na przepisanie.
Wleci tutaj, ajk nie będę musiał doublepostaować
have fun

Calosc skomentuje cytatem jednego z moich ulubionych bohaterow*:
"Man, this is SWEET dude!"
Dawaj wiecej Ern. ;]


* - gwoli scislosci - tak, to powiedzial Sonic.

To poprostu jest Super pisz dalej

no niezłe ciekawe czy Erni coś jeszcze do tego doda

@up:
Doda doda
W czwartek najprawdopodobniej kolejna część wpadnie (tylko napiszcie coś niżej - bym double pościć nie musiał ;) )

Tobie to się chyba naprawdę nudzi ;D

Niestety muszę double posta walnąć.
Mam andzieję, ze się nie obrazicie.
Obecna część jest dość długa muszę przyznać.
Szczerze to chyba za bardzo przeciagnąłem tą bitwę. Trudno, mea culpa, przynajmniej już po sprawie
Mam nadzieję, że się wam spodoba ^^
Niestety robie tutaj podstawowy błąd jakiego się nie powinno robić, ale proszę o wybaczenie. Tekst daję wam, zanim sam go przeczytałem (znaczy się tekst był przepisywany z kartek, ale normalnie jeszcze raz go czytam)
Niestety jutro idzie on do znajomego do krytyki i chcę, żebyście pomogli mi wyłapać jak najwięcej błędów

Ciekawe. Bardzo wciągające Poza paroma literówkami jest świetnie. Nie znalazłem żadnych błędów(bo nie umiem szukać ) ale na prawde mi się podobało. Można na chwile odpłynąć jak się to czyta

spoko fajne wciąga naprawede i miło się czyta jedyne to jak sam przyznałeś za długi opis bitwy może za bardzo szczegółowo chciałes i cie poniosło ale czytając tern opis bitwy troche mnie przynudziło