×

No, widzicie, a w Japonii i Chinach np. karpie są zwierzątkami ozdobnymi, trzymanymi w sadzawce i uczonymi różnych sztuczek, selekcjonuje się je na gatunki, jak u nas rybki akwariowe, tyle że dożywają kilkudziesięciu lat. Sama takie karpie karmiłam pieczywem w Ogrodzie Japońskim w Monako. To teraz wyobraźcie sobie takiego miłośnika kolorowych, inteligentnych karpi jak siada do stołu zaproszony gdzieś w Polsce i podają mu jego ulubieńca w galarecie

Mój kolega miał na wsi oswojoną świnkę - Rysia. Rysio reagował na swoje imię, szedł przy nodze itp. ale był przeznaczony na ubój jak inne świnie z tego gospodarstwa. Na szczęście rodzina oszczędziła traumy mojemu koledze i Rysio zginął w czasie, kiedy kolega wyjechał.
Podobnie czynili Papuasi w Nowej Gwinei - ukochane prosiaczki, wykarmione przez kobiety piersią, zamieniali na inne z kimś z sąsiedniej wioski, żeby nie jeść członka rodziny - widocznie mieli przeczucie, że się to źle kończy, jak w przypadku wściekłych krów... Ale mieszkańcy Nowej Gwinei swego czasu nie mieli oporów przed spożyciem mięsa człowieka (chroniczny niedosyt białka).

Podkreślam, że jestem raczej przeciwna męczeniu, ale niestety czasem nie da się tego uniknąć - przykładem raki i homary, które sprzedaje się żywe i tak wędrują do gara z wrzątkiem.

Podsumowując - wrażliwość na cudzy ból jest dobra i słuszna, ale nie przesadzajmy - w ten sposób można dojść do absurdów. Roślina w końcu też żyje i czuje.

A to sygnatura jednego kolegi z forum goblińskiego w ramach podsumowania (ja uwielbiam koty, ale nie jem, bo jak się tylko głaszcze to starcza na dłużej).