×

Wilki prawde wóiąc strają się omijac ludzi i ich gospodarstwa, a to co powiedzialaś to taki stereotyp .

Wiem, wiem DŁUGIE ! Ale według mnie jak jesteś zainteresowany/a to przeczytasz, bo według mnie warto . Na samym dole są zdjęcia wilków - mały łakoć na zachętę .

Wilk

Opis i występowanie

Wilk jest zwierzęciem należącym do rzędu drapieżnych (Carnivora) rodzina: psowate (Canidae) podrodzina: psy (Caninae). Wilk przypomina z wyglądu dużego psa od którego różni się dłuższym tułowiem, wyższą i węższą klatką piersiową, poziomym noszeniem ogona oraz gruczołem fiołkowym pod ogonem. Zaznaczona jest wyraźnie różnica płci przejawiająca się głównie w rozmiarach ciała. Długość ciała dorosłych wilków wynosi od 1,5 do 2 m dla samców, 1,3 do 1,8 m dla samic. Wysokość ciała w kłębie wynosi zwykle od 66 do 82 cm. Przeciętna masa ciała samców 43-46 kg, samic 36-39 kg choć spotykane są osobniki znacznie cięższe - nawet do 80 kg (w Ameryce Płn.). Wilk odznacza się dużą różnorodnością ubarwienia, spotyka się osobniki białe, kremowe, śniade, żółtopomarańczowe, rude, szare i czarne.
Wilk jest drapieżnikiem i do swojego życia potrzebuje średnio ok. 1.3kg mięsa (wraz z kośćmi i skórą) dziennie. W naturze żywi się drobnymi zwierzętami, ptakami, ale także (o ile warunki i liczność stada na to pozwala) dużymi zwierzętami takimi jak jelenie, łosie lub kiedyś bizony. W normalnych warunkach duży wilk z ras północnych może zjeść jednorazowo do 6.4kg - jednak jest to zwykle związane z kilkudniową głodówką. Uzupełnieniem jego diety są owoce i runo leśne. Ich system pokarmowy jest dopasowany do 'mięsnej' diety i różni się od tego który mają psy domowe.
Wilki potrafi posługiwać się symbolami. W stadzie posługuje się rytuałami. Komunikuje się w grupie poprzez pozy jak i poprzez odgłosy. Potrafi planować i organizować działania zespołowe. Może posługiwać się narzędziami.
W Polsce żyje prawdopodobnie 700 osobników wilka europejskiego (canis lupus lupus). Na świecie najwięcej wilków żyje w Kanadzie (50 000) w Rosji (30 000) i na terenie Alaski (5-7 tys.). W Europie najwięcej wilków żyje w Rumunii (ok.2500) ale wilk żyje też na terenie krajów nordyckich jak i Polski, Ukrainy, Słowacji, Włoch i innych krajów.
W Polsce wilk występuje w lasach liściastych, mieszanych i borach ale tylko wówczas, gdy są one bardzo rozlegle i znajdują się w nich trudno dostępne miejsca. Gniazda zakładają w miejscach ustronnych i niedostępnych. Zwykle są to miejsca suchsze wśród bagien, mokradeł porośniętych wierzbą i trzciną, kotliny porośnięte gęstymi świerkowymi zagajnikami, niedostępne ostrowy w gęsto podszytym wysokopiennym lesie lub parowy o brzegach porośniętych malinami, jeżynami, wysokimi trawami i kępami świerków lub jodeł. Miejsce gniazdowania zawsze znajduje się w pobliżu wody - rzeczki, potoku, źródła, jeziora, bagna, nawet głębokiej i nie wysychającej kałuży. W naszych warunkach gniazda zakładane są zwykle pod wykrotem, wiatrołomem, pod gęstym świerkiem lub w jamie przy pniu drzewa. W Ameryce Północnej gniazda zakładane są w wykopanych w ziemi norach, własnych lub opuszczonych norach innych gatunków.

Biologia Wilka

Zmysły

Wilk posiada niesłychanie czuły węch, który umożliwia mu wyczucie zwierzyny do 250 m przy wietrze do zdobyczy i z odległości ponad 2,5 km przy wietrze w jego kierunku. Słuch wilka odznacza się podobnymi parametrami jak psa, dzięki dużej ruchliwości uszu potrafią dokładnie określać kierunek dźwięku. Wzrok wilka, choć również wysoko rozwinięty, stanowi zdecydowanie najsłabszy ze zmysłów postrzegania, posiada wysoką wrażliwość na ruch.


Aktywność

Rytm życia i aktywność watahy są regulowane w cyklu rocznym przez przyjście na świat młodych Konieczność opieki i wychowu potomstwa sprawia, ze w ciągu roku w rytmie wędrówek i sposobie wykorzystania terytorium, można wyróżnić dwa etapy: fazę osiadła i wędrowną. Faza osiadła rozpoczyna się tuż przed urodzeniem młodych - wilki przebywają wtedy blisko gniazda a ich wyprawy łowieckie są niedalekie. Późną jesienią, gdy młode zaczynają towarzyszyć dorosłym w wyprawach łowieckich, zaczyna się faza wędrowna. Latem wilki wykazują cykliczną aktywność dobowa: wyruszają na polowanie wczesnym wieczorem, a wracają do gniazda lub miejsca odpoczynku w nocy lub wczesnym rankiem. Zdarza się, że niektóre osobniki wędrują również w ciągu dnia. Zimą wilki mogą być aktywne przez całą dobę i odpoczywać zależnie od sytuacji. Odległość wędrówek jest warunkowana rodzajem i ilością zdobyczy. Średnia odległość pokonywana w ciągu doby wynosi 25,7 km (w poszczególnych przypadkach nawet 200 km).


Rozród i rozwój osobniczy

W grupie rodzinnej wilków z reguły rozmnaża się tylko jedna para "alfa", pomimo dojrzałości fizjologicznej innych osobników. Wilki nie są w pełni monogamiczne - samiec może zmieniać samice w poszczególnych sezonach rozrodczych. Wilki mogą dojrzewać płciowo w 10 miesiącu życia i rodzić potomstwo w wieku 1 roku, ale większość z nich nie rozmnaża się przed upływem 22 miesięcy. W naszych warunkach cieczka ma miejsce w lutym - marcu. Ciąża trwa 62-64 dni, przeciętnie rodzi się 4-6 młodych (maksymalna rozpiętość od 1 do 11). W rozwoju fizycznym i rozwoju zachowań szczeniąt można wyróżnić 4 etapy:

1. okres neonatalny - do otwarcia oczu w 11-15 dniu życia;
2. okres przejściowy do 22 dnia;
3. okres socjalizacji-od 22 do ok. 77 dnia;
4. okres juvenilny - do osiągnięcia dojrzałości płciowej w wieku 22 miesięcy.


Pokarm

Skład pokarmu wilków jest bardzo różnorodny i uzależniony od obszaru geograficznego, składu i liczebności zespołu ofiar, pory roku, wielkości grupy i wielu innych czynników. Podstawę pokarmu stanowią duże ssaki kopytne - jelenie, sarny, dziki. Mały procent ilości pokarmu przypada na mniejsze gatunki: zające, gryzonie, jenoty, ptaki, płazy, gady i owady. Zaraz po zabiciu ofiary wilki przystępują do konsumpcji, szarpiąc ją i połykając duże kawały mięsa. Z dużych ofiar najczęściej pozostawiają jedynie głowę, kręgosłup, większe kości i fragmenty skóry. Młodociane ofiary zjadane są zwykle w całości. Wilki często powracają do starych pozostałości ofiar. Wilk przystosowany jest zarówno do długich okresów głodu, jak i do maksymalnego wykorzystania dużej ilości pokarmu - może zjeść na raz nawet do 9 kg mięsa, które bardzo szybko trawi.


Wpływ wilków na zespół potencjalnych ofiar

W naturalnych ekosystemach śmiertelność powodowana przez duże drapieżniki stanowi, obok śmiertelności w wyniku czynników pokarmowych, klimatycznych i chorobowych, zasadniczą przyczynę śmiertelności dużych ssaków kopytnych. Poprzez różnicowanie śmiertelności poszczególnych gatunków, drapieżnictwo wilków stanowi ważny element kształtowania struktury całego zespołu kopytnych. Oddziaływanie wilków na poszczególne gatunki kopytnych istotnie się różni. Drapieżnictwo wilków jest wybiórcze w stosunku do poszczególnych gatunków i w naturalnych warunkach stanowi najprawdopodobniej najważniejszy czynnik kontrolujący liczebność dużych zwierząt kopytnych. Selektywność drapieżnictwa wilków polega na wybieraniu i usuwaniu z populacji ofiar osobników biologicznie najmniej wartościowych (słabych, chorych, młodocianych i starych) - jest to "efekt sanitarny" drapieżnictwa.


Sposoby polowania wilków

Po zlokalizowaniu zdobyczy węchem, czy znalezieniu świeżego tropu, wilki podkradają się możliwie blisko. Po dostrzeżeniu ofiary wilki zwykle zatrzymują się i wpatrują w ofiarę. Ucieczka powoduje natychmiastowy atak i rzucenie się w pogoń Jeśli nie dogonią ofiary na dystansie kilkuset kilometrów, rezygnują z dalszej pogoni. Wilki potrafią polować grupowo, w zorganizowany sposób rozdzielając role pomiędzy uczestników polowania: kilka osobników może zaczaić się w zasadzce, a inne zajmują się napędzaniem ofiar w ich kierunku. Innym sposobem polowania jest zapędzanie ofiar w kierunku przeszkód terenowych w postaci np. głębokich jarów, zagłębień uniemożliwiających dalszą ucieczkę lub wykorzystywanie przeszkód okresowych np. zamarzniętych zbiorników i cieków wodnych na których ślizgające się racice utrudniają ucieczkę ofierze. Jeszcze innym sposobem łowów, wydawać by się mogło, że mającym największe znaczenie dla selekcji ofiar pod względem kondycji, jest tzw. testowanie. Polega ono na tym, że wilki będąc w stadzie ofiar biegają w pobliżu wielu osobników sprawdzając ich kondycję poprzez gwałtowność reakcji i szybkość ucieczki, decydują się potem na atakowanie najsłabszych. Sukcesy łowieckie wilków, czyli skuteczność polowania wyrażona ilością wykrytych i zaatakowanych zwierząt do ilości upolowanych, są niskie. Według badań amerykańskich z 1970 r. na 131 łosi wykrytych przez wilki zabitych zostało tylko 6. Niska skuteczność łowów wiąże się bezpośrednio ze strategiami obronnymi ofiar umożliwiającymi im unikanie ataku. Strategie obronne opierając się mogą na szybkości reakcji i ucieczki, dużej masie, sile. Dzięki wrodzonej zdolności rozpoznawania zapachu drapieżników zwierzęta mogą unikać spotkań z drapieżnikami, mogą również formować obronne zgrupowania jak np. jelenie. Innym sposobem unikania kontaktów z drapieżnikami jest bytowanie w "strefach bezpiecznych" np. w obszarze nakładania się terytoriów różnych watah wilczych, wysoko w górach itp. Główną bronią jeleniowatych jest ich nieustanna czujność, zdolność wyczuwania wilków ze znacznych odległości i ucieczka. Duże zwierzęta jak łosie lub dziki potrafią się bronić aktywnie i stanowią dla wilków groźnych przeciwników przy bezpośredniej konfrontacji.

Struktura i dynamika populacji

Organizacja przestrzenna

Populacja wilków pod względem sposobu wykorzystania przestrzeni zorganizowana jest w sposób terytorialny - cały obszar zamieszkały przez wilki dzieli się na szereg terytoriów, z których każde jest zajmowane przez grupę osobników. Terytoria sąsiadujących grup mogą się częściowo nakładać - są to tzw. strefy buforowe. Terytoria wilków mogą mięć wielkość od kilkudziesięciu do 13000 km2. Wielkość obszaru zależy od środowiska, gatunków zdobyczy i ich liczebności, wielkości grupy wilków, pory roku i wielu innych czynników. Latem terytoria są z reguły mniejsze niż w zimie ze względu na konieczność regularnych powrotów do gniazda w niedługich odstępach czasu i karmienia młodych. Wilki strzegą swoich terytoriów i chronią je przed obcymi osobnikami. Każde wtargnięcie intruzów może być przy spotkaniu fatalne w skutkach - w wyniku walk często dochodzi do śmierci niektórych osobników. Aby zmniejszyć możliwość walk, wilki znakują granice swych terytoriów. Najważniejszym sposobem jest znakowanie zapachowe moczem - zwykle najwyżej stojące w hierarchii osobniki wstrzykują po uniesieniu tylnej nogi niewielką ilość moczu na wyniesione obiekty (pnie drzew, krzaki, kamienie itp.). Innym sposobem oznaczania terytoriów jest wycie, przez które grupa oznajmia swoją obecność na danym obszarze. Wycie jest długim, niskim i przejmującym dźwiękiem o częstotliwości 150-780 Hz. Może trwać od ok. pół sekundy do 11 sekund. Pojedynczy wilk wyje średnio ok. 35 sekund, na co składają się kilkakrotnie ponawiane głosy. Kiedy wyje cała wataha, wtedy rozpoczyna jeden osobnik, a po jego pierwszym lub drugim głosie pozostałe przyłączają się do niego. Każdy wilk rozpoczyna sam, wyjąc początkowo kilka razy długo i nisko, a kończąc na serii krótszych i wyższych głosów, czasami w chóralnym współbrzmieniu pozostałych członków watahy. Takie grupowe wycie trwa ok. 1,5 minuty i czasem następuje po nim drugie, ale już znacznie krótsze. Wataha zwykle nie wyje ponownie przed upływem ok. 15-20 minut. Sąsiadujące watahy odpowiadają na wycie, co pozwala uniknąć przypadkowych, bezpośrednich kontaktów. Częstość wycia zmienia się znacznie w ciągu roku - najczęściej wilki wyją pod koniec zimy i w sierpniu.


Organizacja socjalna

Podstawową jednostką socjalną w społeczności wilczej jest grupa osobników zwana watahą. Między członkami watahy istnieją silne więzy (pokrewieństwo, przywiązanie rodzinne, wzajemna pomoc). Wataha najczęściej składa się z jednej rozmnażającej się pary i ich potomstwa z danego roku i lat poprzednich. Wielkość grup może wahać się od 2 do 20 osobników, ale najczęściej wynosi 5-8 osobników. Struktura socjalna grupy jest bardzo rozbudowana. Osobnikami dominującymi są wilki tworzące parę rodzicielska (samiec "alfa" i samica "alfa"). Między nimi a osobnikami niższymi w hierarchii istnieje duży dystans, szczególnie w czasie sezonu rozrodczego. Tuż poniżej pary "alfa" w strukturze socjalnej znajduje się samiec "beta", którego rola jest również bardzo ważna. W większości grup ojcem młodych jest samiec "alfa", ale niekiedy osobnik ten w ogóle nie przystępuje do rozrodu. Wtedy samiec "beta" kojarzy się z samica "alfa", ale samiec "alfa" ciągle zachowuje pozycję dominanta. W watahach o wyraźnie ukształtowanej strukturze socjalnej mogą znajdować się osobniki "odrzucone" przez grupę. Mają one tak niską pozycję, że unikają ważniejszych członków grupy i pozostają na peryferiach życia watahy. Wilki mogą opuszczać watahę w wieku od 9 do 28 miesięcy (czasem nawet później), a niektóre osobniki mogą pozostawać w grupie w której się urodziły nawet do 5 roku życia. Zasięg migracji wynosi od kilku do prawie 900 km. Osobniki migrujące tworzą "nadwyżkę reprodukcyjną", gotową do wypełnienia wszelkich luk przestrzennych powstających w ramach zasięgu populacji wilków. Jeżeli dwa samotne wilki utworzą parę i zdobędą terytorium, wówczas mogą stworzyć jądro nowej watahy.


Zachowania społeczne

Wysoki stopień zorganizowania grup wilków sprawia, że z zasady panuje w nich harmonia i porządek, które utrzymywane są przez okazywanie i wymuszanie przez poszczególne osobniki respektowania ich pozycji w funkcjonalnej hierarchii socjalnej watahy. Jeżeli sytuacja w grupie jest stosunkowo ustabilizowana i jej skład pozostaje niezmienny, to wówczas zagrożenia dla pozycji socjalnej każdego osobnika są nieliczne. Formy okazywania statusu są wówczas z reguły pokojowe. Natomiast w przypadku, gdy grupa przechodzi jakieś zaburzenia, mają miejsce częste konflikty między osobnicze. Otwarta walka zdarza się jednak rzadko, zwykle tylko między konkurentami do pozycji "alfa". Postawa i ruchy wilka zawierają informacje o dyspozycji psychofizycznej danego osobnika i jego pozycji socjalnej. Zachowania te są rozpoznawane przez osobniki, ku którym są skierowane, wpływając na ich zachowanie, a to z kolei wpływa na wilka, który ten "łańcuch zachowań" rozpoczął. Wskaźnikami postawy, stosunku do innych osobników i statusu w grupie są : mimika twarzy; ruch, ułożenie i pozycja ogona oraz postawa i ruch całego ciała.


Regulacja liczebności populacji

Terminem tym określa się nieustanne dostosowywanie się liczebności populacji do poziomu krytycznego, określanego przez ilość pokarmu. Jeżeli zmniejsza się ilość potencjalnych ofiar, to spada również liczebność wilków. Istnieje tutaj mechanizm podwójnego sprzężenia: zagęszczenie ofiar wpływa na liczbę wilków, wilki oddziaływają na populacje ofiar. W Europie właściwie tylko człowiek, i to w drastyczny sposób, reguluje liczebność wilków, zanim zdoła ona osiągnąć taki poziom, żeby włączyły się naturalne czynniki regulujące. W naturalnych układach przyrodniczych najważniejszym czynnikiem regulującym liczebność populacji zwierząt jest ilość i dostępność pokarmu. W przypadku niedostatecznej jego ilości populacje podlegają działaniu czynników zmniejszających ich liczebność. Są to: zmniejszona przeżywalność młodych, opóźnienie dojrzałości płciowej, zmniejszony rozród, zwiększona śmiertelność dorosłych. W populacjach wilków do przedstawionych czynników zewnętrznych (pokarmowych) dołączają jeszcze czynniki socjalne (zachowania społeczne samych wilków), odgrywające szczególnie istotną rolę przy normalnej i dużej ilości pokarmu.


Do czynników tych zaliczamy:

1. terytorializm i konflikt wewnątrzgatunkowy - podział całego zasięgu na ograniczoną liczbę terytoriów, z których każde zawiera tylko jedną rozmnażającą się parę w wyniku czego niemożliwe jest by nowa para osobników mogła założyć swoje terytorium i rozmnożyć się; przy malej ilości zdobyczy wilki zaczynają polować w strefach buforowych w wyniku czego dochodzi do licznych, nieraz fatalnych utarczek pomiędzy osobnikami sąsiadujących grup;
2. ograniczone rozmnażanie się - z reguły rozmnaża się tylko jedna samica w grupie, co z jednej strony ogranicza potencjał reprodukcyjny populacji, z drugiej pozwala rozmnażać się dodatkowej samicy, gdy zasoby pokarmowe są dość obfite;
3. wiek osiągnięcia dojrzałości - osiąganie dojrzałości jest powstrzymywane na drodze oddziaływań socjalnych, słabego odżywiania lub kombinacje tych czynników;
4. rozprzestrzenianie się - może spowodować spadek liczebności w populacjach o wysokim zagęszczeniu i jej wzrost w populacjach o niskim zagęszczeniu, osobniki migrujące są prześladowane przez wilki bytujące na danych terytoriach i cechuje je wysoka śmiertelność;
5. nierówny stosunek płci - w populacjach wilków cechujących się wysokimi zagęszczeniami przeżywa więcej szczeniąt płci męskiej a wraz ze spadkiem ilości potencjalnych ofiar, przewaga płci męskiej rośnie jeszcze bardziej - wpływa to na liczebność w sposób dwojaki, po pierwsze samce wykazują większe tendencje do migracji i odbywają je na większe odległości, po drugie mniej samic to mniej par zdolnych do zajęcia nowych terytoriów.

Ochrona Wilka

Wilk stojąc na szczycie piramidy troficznej w przyrodzie nie ma naturalnych wrogów. Największym zagrożeniem dla jego bytu był i jest człowiek, który uważając wilka za konkurenta do tych samych zasobów, tępił go bezlitośnie. Potrzeba ochrony wilka jest obecnie faktem nie podlegającym dyskusji, problem stanowi natomiast stworzenie i wdrożenie skutecznego i bezkonfliktowego modelu ochrony. Wilk, obok niedźwiedzia, zaliczony został do najważniejszych gatunków powodujących konflikty z gospodarczą działalnością człowieka, przede wszystkim z łowiectwem i hodowlą. Gospodarka łowiecka, będąc, pomimo szczytnych deklaracji, działalnością ukierunkowaną na osiągniecie maksymalnych korzyści dla człowieka (poprzez bezpośredni zysk ekonomiczny lub / i zdobycie najcenniejszych trofeów) widzi w wilku, żywiącym się kopytnymi, przeszkodę na drodze do celu i dąży do jego wytępienia lub co najmniej znacznego ograniczenia liczebności. Jednym z podstawowych deklaratywnych celów prowadzenia gospodarki łowieckiej jest utrzymywanie równowagi i regulacja liczebności zwierzyny płowej, której przegęszczenie powoduje szkody w uprawach i młodnikach leśnych a co jest bezpośrednim skutkiem wytępienia drapieżników (głównie wilków). Domaganie się odstrzałów wilków świadczy więc dobitnie jak dalece pozostaje w sferze deklaracji dbanie przez myśliwych o dobro zwierząt i przywracanie zakłóconych stosunków w biocenozach naszych lasów i pól. Wilk jako gatunek plastyczny, o wysokim potencjale reprodukcyjnym, szybko potrafi kolonizować nowe tereny. Mogą się tam zdarzać częste przypadki atakowania zwierząt hodowlanych na sąsiadujących terenach rolniczych. Problem szkód może zaistnieć wszędzie tam, gdzie wilki mogą natknąć się na zwierzęta hodowlane, które nie posiadając mechanizmów obronnych charakterystycznych dla zwierząt dzikich, stanowią nader łatwą zdobycz. Dodatkowym ułatwieniem dla szukających zdobyczy wilków jest pozostawianie wypasanych stad bez dozoru i żadnych innych zabezpieczeń. Wilki stykając się ze stadem owiec, czy bydła mogą działać zgodnie ze swoim instynktem łowieckim i zabić wiele zwierząt. W wielu populacjach wilczych poważnym problemem jest kojarzenie się z bezpańskimi psami. Zjawisko to występuje w przypadku gdy w wyniku prześladowań przez człowieka ulegnie załamaniu naturalna struktura socjalna wilczej grupy. W przypadku spadku liczebności wilków maleje również szansa znalezienia partnera, w wyniku czego może dochodzić do krzyżowania się samic z dużymi psami i powstania "wilczo-psich" mieszańców. Mieszańce te mogą bytować samodzielnie, z wilczymi grupami, rzadko z wałęsającymi się watahami psów. Są stosunkowo śmiałe wobec człowieka, spotyka się je blisko skupisk ludzkich w ciągu dnia i napadają one na zwierzęta domowe nawet w obecności ludzi. W odróżnieniu od wilków formują w okresie lata duże grupy, a ofiary ścigają na duże odległości (nawet do 4 km). Polując często stosują wilcza technikę naganiania ofiar w kierunku innych członków grupy zaczajonych w zasadzce. Problem agresji w stosunku do człowieka stanowi często istotny aspekt do opowiedzenia się przeciwko ochronie wilka. Jest rzeczą pewną, że wypadki atakowania ludzi przez wilki miały miejsce jednak do wszelkich doniesień z dawnych czasów trzeba odnieść się z dozą sceptycznej analizy. Dramatyczne wieści pochodzą z okresu z XVIII i XIX w., kiedy to liczne wojny i pozostałe nie grzebane zwłoki, mogły stać się pokarmem dla wilków i tym samym przyczynić się do utraty wrodzonego strachu przed człowiekiem. Zagrożeniem dla ludzi mogą być mieszańce wilków z psami, które nie posiadają wrodzonego dystansu. Niepodważalne i udokumentowane opisy ataku wilków są niezwykłą rzadkością i w większości opisywanych przypadków wilki prawdopodobnie w poczuciu zagrożenia własnego i potomstwa starały się jedynie odstraszyć intruzów, którzy wtargnęli w pobliże miejsca ich legowiska.


Historia ochrony wilka w Polsce:
- I poł. XIX w - pierwsze dokumenty dotyczące wilka w Wielkim Księstwie Poznańskim;
- 1846 r. - carska ustawa o tępieniu wilków; premie wypłacane przez powiatowe urzędy skarbowe; ogon i uszy stanowiły dowody i podstawę do wypłaty;
- 3.XII.1927 r.- rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej wprowadzające nowe prawo łowieckie, jednolite dla całego państwa; uznanie wilka za dzikie zwierzę łowne z całorocznym okresem polowań; uznawany za bezwzględnego szkodnika, możliwość tępienia wszelkimi sposobami - żelaza, potrzaski, sidła, pułapki;
- poł. lat 30-tych - nowelizacja ustawy łowieckiej; propozycja wprowadzenia czasowej ochrony - ożywione dyskusje; domagano się całkowitego wytępienia wilków jako bezwzględnych szkodników przy użyciu wszelkich możliwych sposobów lub utrzymania ich jedynie w rezerwatach;
- 29.I.1955 r. - uchwała Rady Ministrów w sprawie tępienia wilków, nakładająca na Wojewódzkie Rady Narodowe obowiązek rozpoczęcia ich eksterminacji; nagrody za zabicie wilka (1000 zł w czasie polowania indywidualnego; 500 zł w czasie zbiorowego i 200zł za wybranie szczenięcia z gniazda - przy średniej płacy w przemyśle w 1955 r. równej 1100 zł);
- 7.XII.1955 r. - wyłączenie wilka ze spisu zwierząt łownych;
- 2.I.1956 r. - zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemyśłu Drzewnego powołujące komisarzy wojewódzkich d/s tępienia wilków, dopuszczenie stosowania trucizn;
- 17.VI.1959 r. - ustawa sejmowa o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim; status prawny bez zmian; wilk nie został uznany za zwierzę łowne;
- 1960 r. - wzrost wysokości nagród za zabicie wilka do 1200 zł;
- 1964 r. - wzrost wysokości nagród do 1500 zł;
- początek lat 70-tych - pierwsze głosy w prasie i wydawnictwach naukowych wskazujące na konieczność ochrony w celu niedopuszczenia do całkowitego wyginięcia wilków;
- 5.VII.1973 r. - zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemyślu Drzewnego w sprawie zmniejszenia liczby wilków; niewielkie złagodzenie sposobu traktowania wilków; przeniesienie obowiązku zajmowania się tępieniem wilków z komisarzy na nadleśniczych, czyniąc ich odpowiedzialnymi za stan wilków w terenie; wprowadzenie zakazu trucia wilków; podniesienie nagrody zabicie wilka do 3000 zł; w woj. rzeszowskim, w woj. białostockim i lubelskim utrzymano nagrodę w wysokości 1500 zł, w pozostałych województwach nagrody zniesiono (wilków i tak już tam nie było ) - przeciętna płaca w przemyśle w 1974 r. - 2870 zł;
- 17.XI.1975 r. - rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego; wpisanie wilka na listę zwierząt łownych; zniesienie nagród za zabicie wilka; wprowadzenie okresu ochronnego od 1 IV do 31 VII na terenie całego kraju z wyjątkiem województw: krośnieńskiego, przemyskiego i nowosądeckiego, czyli w miejscach gdzie wilki przetrwały w największej liczbie nadal były tępione;
- 30.XII.1981 r. - rozporządzenie MLiPD wprowadzające okres ochronny na terenie całego kraju;
- od 1984 r. - wypłacanie myśliwym za zabicie wilka tzw. zryczałtowane koszty pozyskania w wysokości 5000 zł;
- 1989r. - odstąpienie od centralnego wyznaczania odpłatności za pozyskanie zwierzyny, także wilka. Myśliwy musiał od tej pory płacić za odstrzał. Za udane polowanie trzeba było zapłacić sumę równą w przybliżeniu średniej miesięcznej płacy w sektorze uspołecznionym;
- 13.IV.1992r. - rozporządzenie Wojewody Poznańskiego w sprawie gatunkowej ochrony zwierząt - ochrona wilka w poznańskim.
- 1992 r. - podobne rozporządzenie w województwie pilskim;
- 1992 r. - podobne rozporządzenie w województwie gorzowskim;
- 6.I.1995 r. - rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt - całkowita ochrona gatunkowa wilka z wyjątkiem woj.: krośnieńskiego, przemyskiego i suwalskiego;
- 20.II.1995 r. - rozporządzenie Ministra OSZNiL w sprawie okresów polowań na zwierzęta łowne; wprowadzenie okresu polowań od 1 XI do końca lutego na terenie woj.: krośnieńskiego, przemyskiego i suwalskiego.
- 30.IV.1995 r. - rozporządzenie Ministra OSZNiL w sprawie uznania niektórych gatunków dzikich zwierząt za łowne oraz wyłączenia niektórych gatunków ze spisu dzikich zwierząt łownych; uznanie wilka za dzikie zwierzę łowne na terenie woj. krośnieńskiego, przemyskiego i suwalskiego;
- 1995 r. - rozporządzenia wojewodów przemyskiego i suwalskiego w sprawie ochrony gatunkowej wilka na terenie ich województw;
- 14.IV.1998 r. - rozporządzenie Ministra OSZNiL w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt wprowadzające całkowita ochronę gatunkowa wilka na terenie całego kraju.


Wypracowanie skutecznego modelu ochrony wilka w Polsce wymaga rozwiązania szeregu problemów:
1. Konkretne decyzje dotyczące sposobu postępowania z wilkiem wymagają solidnej wiedzy uzyskanej z badań naukowych związanych z liczebnością, reprodukcją, śmiertelnością i wpływem na populacje ofiar, badania te prowadzone obecnie na niewielką skalę wymagają intensyfikacji.
2. Konieczne jest opracowanie długofalowej strategii postępowania z wilkiem w Polsce
ze szczególnym uwzględnieniem obszarów najbardziej zalesionych o najliczniejszej
populacji.
3. Konieczne jest stworzenie lokalnym władzom możliwości szybkiego reagowania w przypadku wystąpienia większych szkód wśród zwierząt hodowlanych, watahy lub pojedyncze wilki wyspecjalizowane w zabijaniu zwierząt hodowlanych powinny zostać usunięte z populacji dla dobra ochrony całej populacji.
4. Niezbędne jest opracowanie spójnego systemu szacowania szkód oraz sprawnej wypłaty odszkodowań za zabite zwierzęta hodowlane, przy tym konieczne jest promowanie działań służących skutecznemu zabezpieczaniu zwierząt przed atakiem wilków.
5. W naszym kraju wilk zamieszkuje najliczniej obszary przygraniczne (ze Słowacją, Białorusią, Litwą i Rosją), dlatego też należy dążyć do opracowania spójnego modelu polityki o zasięgu regionalnym, ponadnarodowym i wprowadzenia jednakowego statusu ochronnego we wszystkich państwach.

Fotki :

1,3,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12