×

- Ciężko rannych na tyły i opatrzeć. Lekko ranni, po udzieleniu im pomocy medycznej mają wrócić do oddziałów. Rozstawcie czujki. – Ignatius wydawał rozkazy podkomendnym – Rozejść się.
Krzyczenie na polu bitwy i wytwarzanie, choć minimalnej szansy na zdradzenie przeciwnikowi swojej pozycji nie było mądre. Dlatego każdy oddział był wyposażony w „kurierów”. Byli to niżsi rangą oficerowie, których dodatkowym obowiązkiem było przekazywanie oddziałom rozkazów dowódcy.
Ignatius powiódł wzrokiem za biegnącymi do oddziałów żołnierzami, po czym ruszył na tyły.
Jeśli pamięć go nie myliła miał gdzieś tam jeszcze manierkę śliwowicy. Jednak ledwo uszedł parę kroków, gdy potężne klepnięcie w ramie nieomal rzuciło go na kolana.
- Popatrz Igni, jaką sobie zabawkę znalazłem – usłyszał za sobą tubalny głos Ishidy.
- Mógłbyś mnie tak lekko nie klepać? Przecież nawet mi kości nie połamałeś – powiedział Ignatius przez zaciśnięte zęby rozmasowując obolały bark – Poza tym nie mów do mnie Igni, bo to brzmi jakbyśmy sam wiesz, co.
Odwrócił się i chciał coś powiedzieć, lecz to, co ujrzał wytrąciło go z równowagi. Ishida dzierżył w dłoni młot. Lecz nie był to zwykły młot bojowy, oj nie. Pierwsza różnica jest taka, że młoty bojowe nie mają niecałych pięciu stóp rękojeści i stopy obuchu. I zazwyczaj nie są także grawerowane i w całości metalowe.
- Skąd… Skąd masz tego kolosa? – Wykrztusił z siebie
- Zabrałem jednemu z dowódców wroga – powiedział pogodnie Ishida
- On tym władał?
- Noo... Znaczy się wydawało się, że trochę przyciężkawy na niego, ale szło mu niezgorzej. Niestety nie by w stanie odbić sztyletu – rzekł, po czym uśmiechnął się
- Dobra. Choć teraz za mną na tyły. Mam tam manierkę z bardzo interesującą zawartością.
A potem zarządzimy wymarsz – Zakończył rozmowę Ignatius
Po czym wznowił swój marsz.



- Więc mówisz, że zmarli powstali i zabijają wszystkich? – Eerion przekrzykiwał wyjący w uszach wiatr.
- Tak! Co najgorsze, to nie wygląda mi na robotę Serendei. Nie są na tyle potężni by stworzyć coś takiego! – Odparł Dap
- No to musimy go dorwać, a potem wypytać. – Odparł. Chciał dodać coś jeszcze, lecz w oddali usłyszał odgłosy walki.
- Tam już walczą! – Krzyknął Galothij – Pospieszmy się!.
Przyspieszyli zmuszając konia do jeszcze większego wysiłku. Eerion oblekł miecz lodem i przedłużając ostrze wykreował coś na wzór lancy.
- Rozpraszaj mgłę – krzyknął do siedzącego za nim towarzysza.
Lekka fala powietrza uderzyła go w plecy. W promieniu paru metrów mgła zaczęła rzednąć. W oddali ujrzał sylwetki walczących. Część z nich była nienaturalnie chuda.
- Już tu są! – Krzyknął Dap. A potem uniósł się w powietrzu zostawiając konnego samego.
= Nie możesz drugi raz spanikować – pomyślał – Od tego zależy życie twoich ludzi i przyjaciół =
Wyciągnął z kołczanu strzałę, po czym nałożywszy ją na cięciwę ruszył
- Zapłacicie mi za wszystko – Powiedział do siebie



Rozgrzana do czerwoności halabarda przecięła korpus szkieletu na pół. Górna połowa zupełnie się tym nie przejmując zaczęła pełznąć, lecz drugie cięcie oddzielające głowę od korpusu skutecznie to uniemożliwiło. Ruchy ustały
- Ile się trzeba namęczyć, żeby zabić to łajtajstwo – mruknął do siebie Ignatius
Czujka z gorącego powietrza drgnęła za jego plecami. Halabardnik był na to przygotowany. Można nawet powiedzieć, że zaczął się już przyzwyczajać do bycia atakowanym od tyłu. Obrócił się na pięcie i ciął na odlew. Zardzewiały miecz przeciął powietrze w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była głowa wojownika. A potem razem z kawałkiem ręki i głową na ziemię.
- 3 części za jednym cięciem? Nieźle – powiedział na głos przyglądając się szkieletowi. Rozejrzał się. W pobliżu trwała rozpaczliwa walka. Ci, którzy w panice nie uciekli, próbowali z przerażeniem w oczach zabić umarłych. Niestety walka z nimi wyglądała trochę inaczej niż z żywymi. Dojrzał Ishidę, któremu najwyraźniej ten przeciwnik przypadł do gustu. Jego młot w morderczym tańcu miażdżył każdego wroga, który ważył się podejść za blisko.
= Z takim młotkiem, to można ich tłuc = pomyślał
Rozważania przerwał mu następny przeciwnik, który dosłownie skoczył na Ignatiusa. Ten schylił się i jednym płynnym ruchem nadział truposza na ostrze halabardy. Następnie machnął nią, dodając mu pędu i nie dając mu szans na kontrolowany upadek. Szkielet uderzył głową w ziemię łamiąc sobie kark, lecz dla pewności halabardier oddzielił pchnięciem głowę od korpusu. Popełnił tym samym podstawowy błąd w walce – opuścił gardę, a w tym samym momencie natarł na niego następny przeciwnik. Wojownik jedną ręką broń, po czym wyciągnął ją w kierunku przeciwnika równocześnie kreując w odległości paru cali od opuszków palców malutką tarczę z magmy. Zablokował nią cios… Choć nie. Nie można tego nazwać zablokowaniem, gdyż broń wraz z połową dłoni się po prostu na niej stopiła. Następnie Ignatius przeszedł do kontrataku i utrzymując tarczę w powietrzu wypalił przeciwnikowi głowę
= Ktoś wskrzesił cały cmentarz, czy to sąd ostateczny? = Stwierdził dmuchając na poparzone opuszki palców. Wyrwawszy z ziemi halabardę ruszył szukać oficerów swojego oddziału. Trzeba się stąd wynosić i to szybko.



- Utworzyć bastion! – Ryknął Ishida – musimy się wycofać! Ranni do środka!
Zdziesiątkowany oddział zaczął przegrupowywać się i kreować czworobok z tarcz. Ataki powoli przybierały na sile. Ishida zauważył, że poniektórzy z przeciwników byli martwymi żołnierzami obu armii, co oznaczało, że wróg na bieżąco uzupełniał straty. Wojownik zmiażdżył trupowi klatkę piersiową, po czym złapał za przypasany u boku miecz i jednym płynnym ruchem odciął głowę niedawnemu towarzyszowi broni. Schowawszy ostrze i korzystając z chwilowego braku przeciwników wokół niego, podniósł trzymaną głowę do góry i krzyknął.
- Oto wasz niedawny przyjaciel, który teraz służy wrogowi! Baczcie by z wami się coś podobnego nie stało! Walczcie najlepiej jak potraficie, bo dzisiaj walczymy z samym piekłem o nasze dusze!
W odpowiedzi usłyszał ryk swoich ludzi. Ryk tych, którzy wiedzą, że zginą. Mimo to będą walczyć do końca. To był ryk straceńców.



Ignatius usłyszał tęten kopyt, co oznaczało tylko jedno – wsparcie. Chyba, że przeciwnikowi udało się dosiąść koni, ale niespecjalnie w to wierzył. Odwróciwszy się zobaczył około dwóch tuzinów konnych galopujących w jego stronę. Ci na jego widok zwolnili, a dotarłszy do niego zatrzymali się.
- Czemu tak pędzicie, jakby was sam diabeł gonił? I co was tak mało? – Zapytał pieszy
- Trafił pan w sedno, to musi sam diabeł, bo nic innego czegoś tak potwornego stworzyć nie może. Oddział został rozbity. Masa trupów. Świącami z koni, zabijali każdego. Było ich tylu, że nie szło ich odgonić. Tylko nam udało się wyrwać, reszta jest martwa – mówił ledwo powstrzymując emocje konny. Ignatius dopiero teraz zauważył, że ten żołnierz, pomimo, mimo iż wyglądał najzdrowiej, miał paskudne rozcięcia na udzie i ramieniu. Z resztą było jeszcze gorzej.
- Jedźcie tam – wskazał ręką w kierunku gdzie ostatnio we mgle majaczył mu Ishida – tam niedaleko jest oddział piechoty który zapewni wam wsparcie. Ale jeszcze jedno. Widzieliście gdzieś moich ludzi?
- Tylko trupi, ale niewiele. Muszą gdzieś być jeszcze żywi.
- Gdzie to było?
- Stamtąd skąd wracamy, ale proszę tam nie iść. Zginie pan
- Dobra lećcie już. Ja dam sobie radę.

Eer!on - zdyscyplinowany człowiek zawsze chciał porządku i ładu na stronie przez pewien czas był modem może tego porządku chciał trochę za dużo jak na stronę poświeconą chyba dla dzieci. Prywatnie nie poznałem go za blisko więc jaki jest nie mogę się wypowiedzieć jednak zaryzykuje opierając się na nikłe z nim kontakty że to osoba poukładana i dążąca do celu przyczym godna zaufania.