×

Pierwszą wiadomość napisałem w odpowiedzi na komentarz, że się niby wykpiwam niewiele znaczącym określeniem.

Albo nie przeczytałaś ostatniej wiadomości, albo w jakiś kompleks trafiłem, skoro przyczepiłaś się do czegoś co jeszcze tłumaczyłem Rizenowi.

Chyba faktycznie problemy jakieś z czytaniem masz, mówiłem skąd biorę większość swojej wiedzy i tłumaczyłem, że tamto to miał być żarcik. Choć chyba niektórzy nie zrozumieją.
Na mangach nie operuje - obraz jest tam przekolorowany (często na potrzeby produktu). Chyba, że jest to coś pokroju Hiroszimy, choć także nie traktuje tego jak biblii.
Zarówno wszystko kształtuje naszą wiedzę o Japonii, jak i wielu rzeczy bez korekty nie powinniśmy rozpatrywać.
Tak jak książki stają się coraz mniej aktualne (jak chyba już pisałem - 25 lat temu stała praca była szczytem marzeń. Dziś mało który młody Japończyk chce tak pracować - zwrot o 180 stopni w ciągu zaledwie jednego pokolenia!), tak i doświadczenia. Z drugiej strony, z takich rzeczy można wyciągnąć choćby pewne fakty psychologiczne. No i zawsze jest szansa trafienia się na coś "nieśmiertelnego".
Jaka jest moja rada? Rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać. Z ludźmi, którzy byli krócej. Z ludźmi, którzy byli dłużej. Z Polakami, Anglikami i samymi Japończykami - każdy ma inne punkty widzenia na dane sprawy (do tego bardzo przydają się akademiki dla studentów z wymian ;P)
dobrze też rozmawiać z ludźmi, którzy analizują np. postawy.
I tak, w dramie (bodajże, nie jestem pewien czy to ta była) "Kimi wa petto", w trakcie przeprowadzki występuje motyw, gdy osoba nakierowuje wjeżdżającą tyłem na posesję ciężarówkę. Gestykuluje, mówiąc przy okazji coś co można zapisać fonetycznie "oraj". Niby nic, ale... O co chodzi?
Oraj to przerobione z angielskiego "All right". Zatem to zachowanie było trochę... ale to jest przykład jak można zabrnąć w takim "zjapańszczaniu".
Choć już nie pamiętam, czy to było celowe pokazanie takiego zachowania, czy nie...
No i jeszcze sporo mówi nam sam język - znaczenie słów. Który wciąż ewoluuje.


Ja jestem specyficznym człowiekiem, bo nigdy nie wiedziałem w zespołach.
Ale ogólnie lubię muzykę japońską.
Jeśli już mam kogoś wypisać...
Maaya Sakamoto, Ilaria Graziano, Steve Conte (choć nie wiem czy to japończyk), pare piosenek Asian Kung-fu, czy Gackta. Reszta to tak naprawdę osty, a tam autorów nie znam xD

Moje źródła nie opierają się na pojedynczej książce. To raczej skutki np. rozmów ludzi, którzy tam byli. Wiem, że to może się wydać naciągane (czy coś w tym stylu), ale źródeł najzwyczajniej w świecie ci nie podam - bo nie mam jak.

No i git. Nie zarzucam ci niewiedzy. Po prostu się nie zgadzam, z częścią argumentów, które wymieniłaś. Bo widzisz - oboje gadaliśmy z ludźmi. Oni przedstawili swoje punkty widzenia, które m.in. wykreowały nasze wizerunki (częściowo bądź całkowicie).

One nie mają źle, choć może. Z głową . Za to na pewno ich mężowie mają przesrane.

Nie wszystkie, ale to popularny trend wśród młodych japonek.

Tutaj ty generalizujesz. Owszem, wszystko się wywodzi od podobnych korzeni. Jednak rozwinąć się może (i często się rozwija) inaczej. Wszakże nie tylko sam fakt bycia kobietą/męzczyzną wpływa na człowieka, lecz także takie aspekty jak kultura, otoczenie, itd.

Dziwne, bo ja od zawsze mam tendencje do rozkłądania wszystkiego na części i analizowania.
I znam sporo kobiet, które lubią uogólniać niektóre rzeczy (zwłaszcza postawy - głównie facetów). Więc... W tym momencie to ty pokazałaś, że generalizujesz sytuację (znaczy uznajesz, że robię tak, bo jestem facetem)

Ja po prostu podziwiam sobie waszą twórczość.
Jak to japonki mają dobrze, że w ogóle cud, miód i orzeszki.
Że wszystkie nie wyobrażają sobie nie wyjścia za mąż (a dlaczego obecnie tak jest? Z powodu jakiego zachowania?)
Pośród młodych japonek wyjście za mąż bardzo często po prostu sprowadza się do poszukiwania sponsora. Ostatnio jest taki mały "żarcik", że teraz japonki wychodzą za portfel, nie za faceta. Rozpuszczone, chcą żyć tak jak żyły dotychczas (imprezki, itd), nie interesuje ich ani dom, ani stała praca (która jeszcze ćwierć wieku temu była spełnieniem marzeń).
I nie zawsze. Ale najczęściej jak tak jest, to przy okazji jest to typ rodziny 1,5+X (żona, mąż gdzieś tam się czasami w domu pojawia i dzieci)
Mężczyzna nie chce siedzieć w takim domu. Wraca po godzinach, a tu żona chce kasy, dzieci chcą jeszcze czegoś (najczęściej kupowanego). Japończycy nie są pracoholikami. Oni siedzą w pracy, ponieważ tam mają spokój ot tych problemów, którymi są dręczeni w domu. Stąd też tak często zostają po godzinach czy idą
na imprezy firmowe.
A to cudeńko to skąd wytrzasnęłaś? Bo pierwsze słyszę, że oni tacy wielce zależni. Owszem radzą się żony, ponieważ z wieloma problemami nie chcą wyjść poza "swój" dom. Jednak z kwestią tego, że zawsze radzi się żony - nie spotkałem się. Jeśli chodzi o ubóstwianie matki - to może, ale jeśli wytnie się inną część. Matka jest dawczynią życia, ale to ojciec uczył wszystkiego. Tutaj każdy rodzic reprezentował coś innego. Że się tak wyrażę - Yin i Yang. Tylko w tym wypadku, nie jest to coś wywyższającego kobietę, tylko rzecz normalna. W kwestii rodzicielstwa, Japończyk szanował oboje rodziców.

Znaki kanji bardzo ładnie pokazują sposób myślenia, który istniał kiedyś w całej Japonii. I który teraz dalej dość często istnieje, choć, obecnie, raczej u starszej części społeczeństwa. Także i niektóre słówka - takie jak Watashi (Ja) i Atashi (Ja), używane przez poszczególną płeć. Z wieloma tezami dotyczącymi roli kobiety Japończycy wciąż się zgadzają. Tak jak istnieje publiczne przyzwolenie do wykonywania kary śmierci (która jest tam dozwolona).
Mówicie o kraju, przekładając to na naszą filozofię. Ale tak się nie da. Jedyne co się uzyska to jakiś wypaczony obraz. Tam istnieje inna kultura, inna filozofia. Tak jak i z samym językiem - to nie angielski, gdzie poza zasadami gramatycznymi, myślisz po naszemu. W j. japońskim musisz myśleć po japońsku - inaczej go nie opanujesz. Tak tez jest z kulturą oraz wieloma innymi dziedzinami ich życia. I choć ten kraj coraz bardziej się amerykanizuje (co widać głównie po młodzieży), to wciąż olbrzymia część społeczeństwa skłania się do tradycyjnych zachowań. Choćby z tego powodu, że w zalewanej różnymi kulturami Japonii, mieszkańcy tego narodu, powoli zaczynają czuć się zagubieni. I wracają do stylu, jakim żyją ich ojcowie.

Aha - I radzę nie wysnuwać wniosków, czy uznawać coś za 100% prawdę, na podstawie jednej książki. Każdy człowiek reprezentuje swój punkt widzenia. I nie zawsze są one zgodne z prawdą (subiektywizm)